Ήταν σαν να βλέπεις το νησί με τους βράχους, τους γκρεμούς, την πλούσια βλάστηση, τα νερά, την άγρια θάλασσα, η όψη τους είναι αυτές οι εικόνες…

Είναι λοιπόν καλοκαίρι και, σκάνε μύτη στο χωριό δύο αδερφές, μεγάλης ηλικίας ξέρω ‘γω γύρω στα εξήντα εξήντα πέντε…

Ξυπόλητη τρέχεις στις πλάκες της αυλής…

Έξω από τα κλειστά παράθυρά μου ακούω τις υποσχέσεις…

Η μεγάλη μας η τύχη ήταν που άργησε να έρθει το ηλεκτρικό στο χωριό…

Την Ικαρία την έμαθα πρώτιστα από φίλους στην Αμερική όπου είχα πάει το ’79 – ’80 για σπουδές μουσικής…

Μου δίνει απαντήσεις, μου λύνει μυστήρια και με προστατεύει απόλυτα…

Tη σκηνή αυτή είναι βέβαιος ότι κάπου, κάποτε, την έχει ξαναζήσει, πότε όμως και πού;