‘Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου.

Δεν πεθυμάς εσύ, πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα.

Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους.

Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη.’

Απο την Ασκητική του Ν. Καζατζάκη

‘The Cry is not yours.

It is not you talking, but innumerable ancestors talking with your mouth.

It is not you who desires, but innumerable generations of descendants longing with your heart.

Your dead do not lie in the ground. They have become birds, trees, air.

You sit under their shade, you are nourished by their flesh, you inhale their breathing.

They have become Ιdeas and passions, they determine your will and your actions.’

Taken from N.Kazantzakis’ ‘The Saviors of God’